Czy wiesz, że...
Selen został odkryty w 1817 roku w Szwecji przez chemika o nazwisku
Berzelius. Z racji podobieństwa do telluru (tellus z łaciny oznacza
Ziemia) postanowił nazwać go imieniem Księżyc (grec. selene) czyli
selen. Przez prawie sto kolejnych lat badane i opisywane były jedynie
nieorganiczne związki selenu, które w przyrodzie występują w postaci
minerałów. Aż do roku 1930 kiedy to selen okryła zła sława,
ponieważ w Colorado w Ameryce Północnej powiązano masowe,
śmiertelne zatrucie bydła z występowaniem bardzo dużych stężeń
selenu w glebie, a co za tym idzie w roślinach, które spożywały.
W kolejnych latach przełamana została zła passa selenu gdyż badacze
Schwartz i Folz wykazali, że selen w śladowych ilościach jest
niezbędny do prawidłowego funkcjonowania organizmów zarówno
zwierzęcych jak i człowieka.
W późniejszych latach kolejni naukowcy: Rotruck i Flohe udowodnili,
że selen jest składnikiem enzymu, którego funkcją jest chronienie
komórek przed utlenianiem. Pięć lat później ustalono normy
żywieniowe dla selenu.
Na początku XXI wieku kolejne badania nad selenem przyniosły
fascynujące i obiecujące dla medycyny informacje.
Obecnie, badania nad selenem i jego prozdrowotnym wpływem na organizm
ludzki nadal trwają.